از قرمز کلاسیک تا رنگ سبز لیمویی، برای هر شخصی با هر سلیقه‌ای رنگی از رژلب وجود دارد. رژلب از رنگ صورت برای شکارچیان تا یک محصول آرایشی راه درازی را طی کرده و امروزه تبدیل به یکی از پرطرفدارترین محصولات روی میز آرایش همه شده است.
برخی رژلب را به عنوان یک نماد برای گذار به بزرگسالی و رسیدن به بلوغ می‌دانند. با این حال، در حالی که میلیون‌ها نفر روزانه از رژلب استفاده می‌کنند، بیشتر آنها هیچ ایده‌ای درباره منشأ رژلب یا اهمیت آن ندارند.
اولین رژلب‌ها فرمول‌های خام بودند، فقط از مواد طبیعی در دسترس ساخته شده بودند. این رنگ‌ها اغلب توسط زنان و مردان در دوران قدیم استفاده می‌شدند و با رژلب‌های مدرن امروزی بسیار متفاوت بودند. اغلب آنها پودرهای ریزی بودند که آنها را با دانه‌های رنگی ترکیب می‌کردند و با یک برس به لب خود میزدند. فرمول‌های اولیه بیشتر شبیه تینت‌های امروزی و در حالت مایع بودند تا یک رژلب جامد حاوی بسته بندی شیک و قابل حمل.
منشأ اولیه رژلب: قرمز راکین مانند کلئوپاترا
اولین سوابقی که از تولید رژلب توسط شخصی وجود دارد، مربوط به مصر باستان است در آن زمان زنان جواهرات گران‌بها را پودر می‌کردند تا لب‌هایشان را تزئین کنند. این اولین تولید رژلبی بود که بدون استفاده از منابع طبیعی و آماده بود. این فرآیند در مصر حدودا ۲۵۰۰سال پیش از میلاد شروع شد و به سرعت گسترش یافت و تغییری در نحوه تولید رنگ خام به شکلی لوکس‌تر ایجاد کرد. وقتی این فرآیند در مصر حدود سال ۲۰۰۰ پیش از میلاد جا افتاد، بسیاری از اعضای سلطنتی شروع به آزمایش با دیگر مواد که بسیاری از آنها سمی بودند کردند. اینجا در مصر بود که برای اولین بار قرمز کلاسیک محبوب شد. فقط زنان قدرتمند رنگ قرمز را بر لب‌هایشان میزدند، یکی از شخصیت‌های مشهور آن
زمان کلئوپاترا بود.
اولین رژلب جامد:
بین سال هشتم تا دوازدهم پس از میلاد مسیح مردی به نام ابوالقاسم زهراوی اولین رژلب جامد استیکی و قابل حمل را ساخت که شباهت زیادی به رژلب‌های امروزی دارد. برای این کار او موم عطری را ذوب کرده و در قالب ریخت که بعد از سرد شدن چیزی شبیه رژلب می‌شد این اخراع به زودی سراسر دنیا را گرفت تولید این محصول که علاوه بر کوچک بودن قابل حمل هم بود جذابیت زیادی برای زنان داشت. تا اینکه در سال ۱۸۸۴ کمپانی فرانسوی به نام Guerlain اولین رژلب جامد را به صورت عمده تولید و به بازار عرضه کرد. برای ساخت این رژلب از چربی آهو, موم زنبور عسل و روغن کرچک استفاده شده بود.
سرانجام، در سال 1923 اولین رژ لب لوله چرخان توسط موریس لوی ساخته شد. از آنجا تولید این طراحی به دلیل کاربرد آسان و قابل حمل بودن آن آغاز شد. در طول سال‌ها، شرکت‌های لوازم آرایشی بسته‌بندی اولیه را حفظ کردند و از مجوز هنری خود برای تغییر شکل «گلوله مانند» لوله به شکل‌های جالب‌تر یا تغییر رنگ‌های رژلب استفاده کردند .
رژ لب، رسوایی در تاریخ
جالب اینجاست که رژ لب همیشه به اندازه امروز مورد قبول نبود. در واقع، ممکن است شما را شوکه کند که بدانید در یک مقطع زمانی رژ لب غیرقانونی اعلام شد. در قرون تاریک اروپا، تقریباً در قرن شانزدهم بود که کلیسای مسیحی رژ لب را ممنوع کرد. آنها هرگونه رنگ آمیزی لب ها را به عنوان آیینی مرتبط با آیین های بت پرستان می دانستند. به این ترتیب در همین زمان در اروپا، فقط پایین‌ترین طبقه از مردم رژ لب میزدند که عمدتاً روسپی‌ها بودند. حتی در مقطعی قانونی در پارلمان انگلیس تصویب شد که هرکس رژ لب زده باشد به این دلیل که جادوگر است سوزانده می‌شود. تا زمانی که ملکه الیزابت اول نظرات را در مورد رژ لب تغییر داد. او مانند کلئوپاترا رژ لبی به رنگ قرمز روشن میزد تا با رنگ پریدگی آرایش سفید صورت تضاد داشته باشد و به کلیسا توجهی نداشت. و از آنجایی که سوزاندن ملکه انگلیس کاملاً ناپسند بود، این روند شروع به گسترش کرد و دیدگاه منفی نسبت به رژ لب در کلیساها کم‌کم از بین رفت.
رژ لب به عنوان وضعیت اجتماعی
در سال 1884 بود که رژ لب یک بار دیگر روند صعودی خود را آغاز کرد و همچنان به صعود ادامه داد. اغلب اوقات از رنگ رژ لب برای تشخیص تفاوت در کلاس ها استفاده می شد. به عنوان مثال، قرمز یک رنگ مرتبط با کلاس بالا بود در حالی که بنفش به طور کلی با کلاس های پایین مرتبط بود. مردان نیز سابقه استفاده از رژ لب را دارند. این یک روند کاملاً رایج در سالهای اولیه رم بود. در دهه 1890، زمانی که رژ لب دوباره قانونی شد و بسیاری از تبلیغات رژ لب منتشر شد، این دیدگاه که رژ لب برای زنان است رایج شد.
مواد اولیه ساخت رژلب چه بود؟
رژ لب ها همیشه از مناسب ترین مواد یا مواد خوراکی ساخته نمی شدند. بسیاری از کسانی که نسخه های اولیه رژ لب را میزدند، احتمال داشت که در اثر بلعیدن مواد سمی بمیرند. در مصر، یکی از اجزای رایج رژ لب برم مانیت و یدید بود، دو فلز سمی که وقتی با هم مخلوط می‌شوند، رنگ بنفش زیبایی ایجاد می‌کنند. اغلب اوقات از این رژ لب‌ها به عنوان “بوسه مرگ” یاد می‌شد، زیرا بسیاری از کسانی که از آن استفاده می‌کردند بیمار می‌شدند و معمولاً می‌مردند. یکی دیگر از مواد کمتر رایج در مصر که برای ساخت رژ لب استفاده می شد، فلس ماهی بود. کلئوپاترا از طرفداران استفاده از فلس های ماهی برای ایجاد آن سایه قرمز عالی بدون عوارض جانبی بود. قرن شانزدهم شروع رژ لب‌هایی بود که از محصولات تجاری‌تری که امروزه استفاده می‌کنیم مانند موم زنبور عسل و رنگ‌ها ساخته می‌شدند. با این حال، برخی از رژ لب های ساخته شده از مواد مضر هنوز در دسترس بودند. در دهه 1850 یک عنصر محبوب در رژ لب ها سرب و سرخال بود که دو ماده بسیار سمی بودند. در طول دهه 1900 بود که رژ لب ها تحت کنترل کیفیت بهتری قرار گرفتند تا میزان مواد شیمیایی سمی درون آنها کاهش یابد.
با کاهش مسمومیت، تغییر به سمت بهبود رژ لب به فرمول بهتر رفت. هدف اصلی این بود که رژ لب قابل حمل و ماندگار باشد. گفتن آن آسان‌تر از انجام آن است، اما زمانی که سعی می‌کنید یک فرمول عالی بسازید که نه تنها ماندگار باشد، بلکه ضد آب باشد با سختی های زیادی مواجه خواهید شد. اولین تلاش قابل توجه در این زمینه پل بودرکرو شیمیدان فرانسوی در دهه 1920 بود. او رژ لبی به نام Rouge Baiser طراحی کرد که قرار بود ضد بوسه باشد. با این حال، او محصول خود را به قدری خوب ساخت که تولید آن کاملا ممنوع شد چون هر کسی که آن را استفاده می کرد نمی توانست بدون آسیب جدی آن را از روی لب های خود پاک کند. تلاش‌های زیادی برای رژ لب‌های ضد آب انجام شد، اما در دهه 1950 بود که هیزل بیشاپ اولین رژ لب واقعی، ماندگار و ضدآب را ساخت.
قرار دادن رنگ روی لب چیزی بیش از یک ابزار برای زیبا به نظر رسیدن است. مصرف کننده امروزی نه تنها رژ لبی را می خواهد که زیبایی خود را افزایش دهد، بلکه راحتی، ماندگاری طولانی مدت و مهمتر از آن چیزی می‌خواهد که برای خود لب نیز مفید باشد. آن دسته از فرمولاسیون هایی که تمام مواد طبیعی، مرطوب کننده ها و ویتامین ها را ارائه می دهند، معمولا ترجیح داده می شوند. رژ لب بسیار بیشتر از یک محصول زیبایی است. رژ لب ها آزادی بیان را به روشی نوین ارایه می دهند که به افراد اجازه می دهد ظاهر خود را به اندازه خلق و خوی خود تغییر دهند. با وجود پیشرفت در فرمول های رژ لب های خوراکی تا رژ لب هایی که پس از استفاده از یک رنگ به رنگ دیگر تغییر می کنند، ماهیت این محصول همچنان به عنوان نمادی از آزادی، سبک و مراقبت از سلامت شخصی باقی مانده است.